آوارهای شکسته

قلم شکسته جوهر را پس می زد

کاغذ های کهنه دیگر برای نوشتن رنگی نداشتند

چشم های تب دار از دیدن می هراسیدند

و سکوت هر شب ما را به خانه ی خود دعوت می کرد

قلم شکسته جوهر را پس می زد

کاغذ های کهنه دیگر برای نوشتن رنگی نداشتند

چشم های تب دار از دیدن می هراسیدند

و سکوت هر شب ما را به خانه ی خود دعوت می کرد

و دل ها به دنبال مسحیایی می گشت

و گل برگ های انتظار یکی یکی

در قلب کتاب خاطره ها خشک می شدند

و باز هم ترانه ها عطر تو را می داد

و خورشید را با آن که به اسم غروب می شناخت

تصور می کرد طلوعی هم خواهد داشت

شاید نمی دانست پس از طلوع غروب می آید

در پس آواره های دل های شکسته

هر نامی را پیدا کرد

گمان کرد جفا با او در تردید است

کاش می دانست

...

اسم او

در روی سنگ زیر پایش حک شد.....