دریا ی بی صدف

ساحل مزر میان دریا و من

خانه ی ریشه ی خار ها و درخت ها

و شاید هم اقامتگاه صدف

آنگاه که دریابان قسم خورد

خارها برای دریا با ارزش تر است

خندیدیم...

قصه ی تلخ عادت

شنیدم

ساکنان دریا دیر نشینی است

صدای موج ها را حتی به یاد هم نمی آورند

باور نداشتم

اما مرغان دریایی گریستند

و یک صدا از تلخی داستان تکرار عادت ها

از دیار ما پرواز کردند و رفتند

سایه

سایه ها را ترسیم کرد

سایه ی مهربانی خواب بود

سایه ی بی وفایی بیدار بود

یادش نبود

شاید هم بود

مگر می شود

باور نداشت

که سایه تنها در شب متولد می شود

ساعت ها با تو گام بر می دارد

آوارهای شکسته

قلم شکسته جوهر را پس می زد

کاغذ های کهنه دیگر برای نوشتن رنگی نداشتند

چشم های تب دار از دیدن می هراسیدند

و سکوت هر شب ما را به خانه ی خود دعوت می کرد

قلم تنها بود

قلم تنها بود

اما صدای قلب را شنید

هرچند  واژه نامه ای از درد بود

هرچند آماری از غم بود

اما قلم  برای خود ترانه ساخت

و گفت:

می خواهم در قصر تنهایی خود بمانم

تا که شاید ترانه ام تمام زندگی ام باشد

واژه ها کوچک بودند

در میان گذر بهانه ها

سادگی بهترین بهانه بود

شقایق مرز دل ما

تا شهر خدا بود

واژه ها کوچک بودند

در دل شکسته ی ما بزرگ شدند

و ما سهم انسان بودن خود را دریافت کردیم

و بالاترین قیمت را پرداختیم

حتی به قیمت

ویران ساختن شیرین ترین ثانیه های انتظار

اشک پاک متولد شد

اشک پاک متولد شد

و انسان شکل گرفت

شقایق فقط بهانه بود

تا به تو بگویم

عشق همان دقایق سادگی است

برف رحمت خدا بر زمین بود

برف رحمت خدا بر زمین بود

زمین خیال می کرد  

پوشش خاکی برای او کافیست

اما نمی دانست بدون خاک پوسیده خواهد شد

و ترک خواهد برداشت