شاید این بهشت من است

دیگر بس است زندان بان

تا به کی برایم

از داستان تکراری قسمت نقل می کنی

زنجیر های تو مرا حبس نکرد

به خدا من با همان زنجیر ها

تصویری از تو بر روی دیوار ها کشیدم

من تو را قسم دادم تا برایم قلم آوری

و تو خندیدی و گفتی

در تقدیر تو قلم نیست

و من به رنگ خون بر روی

دیوار های سیاه نام تو را نوشتم

تو خندیدی و گفتی

این زندان ملاقاتی ندارد

گفته بودم روزی این زندان ویران می شود

از سیلاب اشک های من

و تو باور نداشتی

...

من دلم برای تو تنگ شده

تویی که در خود گم شدی

خوش به حال تو

که سنگ شدی

و درد انتظار را نچشیدی

و گفتی خدایم مرا ستاره آفرید

می ترسم

روزی که غمی بر دل تو نشیند..

تو با دیدن شعله ای آتش خندیدی

و گفتی تقدیر من است

تو با دیدن درد زنجیر ها گفتی تقصیر من است

و من آن گاه که طوفانی آمد

و غبار کوچکی بر چشمانت نشست

آن دم که فقط لحظه ای از چشمان سیاه تو اشک آمد

همه شب گریستم

و خدایم را صدا زدم

تا دیگر لحظه ای چشمانت رنگ غم نگیرد

من اعتراضی به ریسنده ندارم

به خدا اعتراضی ندارم

شاید این بهشت من است

زندانی که تو زندانبان آن باشی