disloyal....

در انتهای جاده ی خاکی عشق 

کوهستانی بود 

سر پوشیده از برف 

و زمینی به قدر بهای بی وفایی 

و خانه ای به ارتفاع ۳۰ یا ۴۰ متر 

ارتفاعی به نام برج 

برجی که با آن خط عشق را پاک می کردند 

و تازه می دانستی 

این همان ارتفاع بی وفایی است 

هنگامی که به ارتفاع عمودی  disloyal می رسیم 

و تازه می فهمیم 

در این ارتفاع آدم ها حتی قدر یک نقطه هم نیستند 

و خود را آن قدر بزرگ  می بینی 

که ساختمان پناهگاه تو می شود 

و محو تماشای آدم های داخل ساختمان می شوی 

و قسم می خوری آنان به قدر تو بزرگ هستند 

و اشک های عشق را نمی بینی 

و کوه ها متلاشی می شوند 

انگار قیامتی باشد 

دریای آبی چشم خشک می شود 

و تو هنوز محو تماشای ارتفاع برج هستی 

و دیگر با زمین هم فاصله داری