فسم به آدرینا

قسم به پرواز زیبای پرستوی مهاجر 

دیگر ترسی از سقوط در ارتفاع هیمالیا نیست 

و سقوطی زیباتر تنها بهانه ی پرواز  

و دیگر چشم های پرنده اشک نیست 

آن گاه که از کوه ها نالان می شوی 

چه می دانی اوج تو چگونه شکل گرفت 

و دیگر برای پر زدن سقوط تنها دلیل است 

و باران پرواز به سوی سقوط دریا است 

پروازی به زیبایی پاکی آب 

و من دریا را آدرینا نامیدم  

چرا که زیباتر از دریا نشناختم 

آن که در دل خود کوه هایی عظیم تر از 

دشت های ما دارد 

اما به زیبایی خویش آن ها را نهان ساخته 

تا که شاید بیاد آوریم 

نمایش مروارید بهایش را کم خواهد ساخت 

فسم به آدرینا 

که اگر مروارید پوشش صدف می شد 

صیادان تنها به دیدن صدف ایمان می آورند 

پرنده ی زیبایی پرواز در سقوط پنهان است 

آن چنان که عشق سقوط بی پروای

 از قله ی خودخواهی است