شیخ نالان

گرد و غبار تمام لباس هایش را پوشانده بود عصای چوبی اش ترک برداشته بود موهای بلند و سپیدش پریشان روی  پلک هایش ریخته بود .انوار طلایی رنگ داغ و سوزان برصورتش سیلی می زد با دست های چروک خورده اش  عرق گونه هایش را پاک می کرد و آهسته به سوی شهر قدم می زد...
دخترکی آشفته حال و گریان با لباس هایی رنگارنگ و ابریشمین به سمت او می آمد.شیخ ایستاد و نگاهی به او انداخت .دخترک آهسته آهسته به او نزدیک شد خودش را روی زمین انداخت و گفت شیخا چگونه از دنیا گذشتی من نیز می خواهم مانند تو از این عروس هزار چهره بگذرم ؟بگو چگونه می شود خدا صدای مرا نیز مانند تو بشنود و مرا دوست داشته باشد؟بگو جرم من چیست؟شیخ در چشم های او خیره شد با صدایی خسته و سوخته گفت سوختم در خویشتن خویش .سال ها سرگردان در جست جوی خدا می گشتم خسته و سرگردان شدم .در رنج تب می سوختم فریاد زدم خدایا کجا هستی که صدای شیخ نالان  را هم استجابت نمی کنی دیدم کودکی سیلی خورد، بی آن که جرم و خطایی مرتکب شده باشد سرش را پایین انداخت و از صاحب خویش عذرخواهی کرد فریاد زدم خدایا من گناهکار به درگاهت شکایت می کردم و کودک بی عقل سکوت کرده است شاید که او بیش از من تو را می شناسد.به سمت کودک رفتم گونه هایش را با انگشتانم لمس کردم و پیشانی او را بوسیدم.کودک دستان مرا با انگشتان کوچکش فشار داد و گفت ای شیخ او هر آنکه را بیشتر دوست می دارد بیشتر می رنجاند و بیشتر نیز طعام خواهد داد.و چون می دانم در پس این سیلی ها طعامی بهتر و عروسک چوبین خواهم گرفت هرگز از او شکایت نمی کنم هرچند او می خواهد مرا آن گونه که خود دوست می دارد بزرگ کند.تا روزی مانند او باشم.شیخ بر زمین کوفت و مشتی از خاک بر داشت و بر روی سرش ریخت و گفت حال چگونه است که روح خدایی در من است و من به جستجوی او می گردم او می خواهد ما نیز مثل او باشیم و هرگز بی دلیل  مرا سیلی نزد و من نالان گریستم و گفتم چرا خدای من؟حال آن که نمی دانستم با همین یک کلمه هزاران سال از او دور می شوم و مهرش بر من کم می شود اما او باز هم مرا صدا می زند شیخا بگو خواسته ی تو چیست؟باشد که اجابت کنم...
دخترک اشک در چشم هایش جاری شد و گفت چگونه است که دیگران سیلی نمی خورند اما همیشه در شادی نان می خورند و می رقصند و پایکوبی می کنند حال آن که حتی یک بار هم نمی دانند درد چیست ؟ شیخ به عصایش تکیه داد و گفت من نیز مصلحت او را نمی دانم شاید که انان نیز روزی سخت تر سیلی بخورند.و شاید هم قرار نیست آن ها هرگز خدایی شوند.و شاید هم آنان از روز ازل بی درد آفریده شدن چرا که قرار نیست از آنان گوهری را خلق کنند...

دستان سوخته عروسک هرزه

بازیگر میان کلبه ی خویش نشسته بود هیزم ها روشن بود روی صندلی لم داده بود موسیقی ملایمی در کلبه پخش می شد گوشی اش هر از گاهی زنگ می خورد نگاهی به صفحه گوشی می انداخت گاهی اوقات لبخند می زد و گاهی اوقات با عصبانیت دکمه های گوشی رو فشار می داد و می گفت بازم این مزاحم لعنتی.....

دستی به موهایش کشید چشم هایش را مالید و از روی صندلی بلند شد به سمت پنجره کلبه رفت نگاهی به بیرون انداخت برف همه جا را پوشانده بود همه چیز سپید و پاک بود .به سمت درچوبی رفت در با صدای چوبی خود به آهستگی کنار رفت  بازیگر روی زمین برفی ایستاد نگاهی به اطراف انداخت چند قدمی جلوتر رفت.جای پای کفش های گلی اش یکی یکی ردپایی طولانی می ساخت برف های پاک یکی یکی گلی می شدند بازیگر رفت و رفت تا جایی که کفش هایش پاک شدند و تنها برف پاک و سپید در ته کفشش خود نمایی می کرد

قدم هایش آهسته تر شد مقابل عابری ایستاد که شنلی آبی رنگ بر روی دوشش بود جلوتر رفت چشمان عسلی رنگش می درخشیدند و سپیدی پوستش آنقدر لطیف بود که از برف هم دلنشین تر بود انگار یک عروسک زیبا مقابلش ایستاده بود.دستش را گرفت و به گرمی فشار داد و لبخندی زد و گفت امروز تو فرشته ی خدا در مقابل من ایستادی این یک معجزه بزرگ است.اشک در چشمان بازیگر جمع شد با صدایی آهسته گفت خیلی تنهام دوست دارم با یکی درد و دل کنم .عروسک نگاهی به او انداخت .مرد بازیگر سرش را پایین انداخت و به آهستگی از دخترک دور شد.عروسک که احساس می کرد چقدر اشک های مرد مانند شعله هایش آتش قلبش را سوزادنده به دنبال او راه افتاد

 رفت و رفت تا جایی که  بازیگر ایستاد نگاهی به پشت سرش انداخت عروسک ایستاد و منتظر به او نگاه کرد بازیگر او را به کلبه دعوت کرد و گفت فرشته ی خدا خوش آمدی .عروسک به داخل رفت به سمت هیزم ها رفت و شیر را  گذاشت روی شومینه داغ شود .تکه ای از لباسش برید و و سطلی برداشت و از برف پر کرد .سطل را کنار هیزم ها گذاشت برف ها کم کم آب می شد و عروسک تکه لباسش را در سطل می زد و زمین گلی را پاک می کرد بازیگر خسته بود .و اشک در چشمناش جاری بود .عروسک تکه ای دیگر از لباسش برید و اشک های مرد ا یکی یکی پاک کرد.شیر گرم را در داخل دستانش ریخت دستانش از شدت حرارت می سوخت اما عروسک لبخند می زد  به سمت مرد رفت و گفت این شیر داغ را بنوش....

مرد از یکی یکی مشکلاتش حرفم یزد و دخترک کنار پنجره رفت و برای مرد دعا کرد .شب هنگام فرا رسید و عروسک از مرد خداحافظی کرد و قرار شد فردا باز هم به کلبه مرد بیاید فردا قرار بود مرد تمام آرزوهایش بر آورده شود .....عروسک با لباس های پاره و.خسته به سمت خانه رفت اما خیلی خوشحال بود که آن روز تونسته بود به مرد بازیگر کمک کنه.فردای آن روز برف ها آب شده بودند دخترک به سمت جنگل رفت و دسته ای از گل های رز رتا چید.دلش می خواست همه را برای مرد هدیه ببرد.دوان دوان به سمت کلبه دوید

آهسته به در کوبید اما مرد در را باز نکرد صدای عروسکی دیگر می آمد دختر دوباره در زد فکر کرد شاید مرد صدای در را نمی شنود ساعتی بعد مرد به کنار درب آمد دخترک دسته گل را به او داد. مرد دسته گل را به زمین انداخت و زیر کفش های گلی اش له کرد انگار کفش های برفی و پاک دروغ بود.دخترک گفت می خواهد باز هم به کلبه او بیاید مرد سیلی محکمی بر گوش او زد و فریاتد زد ای دختر هرزه برو دور شو...

عروسک که مات و مبهوت مانده بود ساعت ها کنار درب نشست و اشک ریخت اما دیگر بازیگر هرگز در را به روی او نگشود...
امروز همه ی مردم شهر عروسک ما را به نام دختر هرزه می شناسند لباس های تکه تکه شده اش تنها یادگاری آن روز است اما کسی نمی دانست تکه های لباس او اشک هایی را پاک کرد که صحبش تلخ ترین سیلی را بر گوش او نواخت. و دستان سوخته عروسک روزی نرمترین دستان دنیا بود.